Pan Jezus nauczał, aby pamiętać także o sobie!

Słowo Boże zawarte w Piśmie Świętym jest dla nas drogowskazem do życia, które to drogowskazy kiedyś zaprowadzą nas do nieba. Osoby nie czytające Pisma Świętego lub rzadko i bardzo pobieżnie je czytające czasem twierdzą, że nie mogą znaleźć tam tego, czego szukają. Dzieje się tak, bo czytają na wyrywki i nie zastanawiają się głębiej nad przeczytanym fragmentem. Natomiast te osoby, które żyją Ewangelią Świętą na co dzień i bardzo często sięgają po Słowo Boże zawarte w Piśmie Świętym zawsze będą twierdzić, że w Biblii jest zawarte absolutnie wszystko, co jest potrzebne człowiekowi do rozwoju duchowego, do prawego życia i bliskiej relacji z Panem Bogiem. W Ewangelii Świętej Pan Jezus naucza, że Pan Bóg w życiu człowieka powinien być zawsze na pierwszym miejscu. Na drugim miejscu jest nasz bliźni, czyli absolutnie każdy człowieka a na trzecim miejscu my sami. Pan Jezus nauczał również, że najważniejsza jest sprawiedliwość a mówiąc inaczej prawe postępowanie, miłosierdzie i wiara.

Co świadczy o tym, że Pan Jezus każe nam o sobie pamiętać?

Dwa Przykazania Miłości brzmią „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. A bliźniego swego, jak siebie samego”. Pierwsze Przykazanie jest najważniejsze, bo mówi o miłości do Pana Boga. W skład tej miłości wchodzi nie tylko umiłowanie naszego Stwórcy, lecz również dziękczynienie i zaufanie Bogu Najwyższemu. Natomiast drugie Przykazanie mówi o człowieku a konkretnie o bliźnich, jak i o nas samych. Bliźnim jest każdy człowiek i ten młody i ten stary. Jak również ten biedny, jak i bogaty. Tak samo kobieta, jak i mężczyzna. Każdy napotkany człowiek jest naszym bliźnim i każdego napotkanego człowieka mamy miłować, poprzez pomoc jemu i nieodrzucanie go. Lecz Pan Jezus każe pamiętać także o sobie, bo przecież każdy z nas stworzony jest na Obraz i Podobieństwo Boże. A ciało człowieka jest Świątynią Ducha Świętego. 
Dlaczego ono jest Świątynią Ducha Świętego?
Właśnie dlatego, że każdy człowiek posiada duszę, która jest duchem pochodzącym od Boga Ojca, jest Tchnieniem Bożym. I dlatego nasze ciała są Świątynią Ducha Świętego. 

Najważniejsze przykazania w Prawie

O to, które przykazanie w Prawie jest najważniejsze Pan Jezus został zapytany przez faryzeuszy, co możemy przeczytać w 22 rozdziale Ewangelii Świętej według św. Mateusza. Pan Jezus wyjaśnił im Dwoma Przykazaniami Miłości wyżej już omawianymi. Oprócz Pana Boga i drugiego człowieka mamy także pamiętać o sobie. To oznacza, że samych siebie również mamy kochać i dobrze sobie czynić dbając o wszystkie trzy sfery naszego człowieczeństwa a wiec o naszą fizyczność, naszą psychikę i naszą duchowość. Nikt nawet osoba niewierząca nie zaprzeczy, że człowiek składa się z tych trzech części, sfer. Ciało i psychika dla osób niewierzących jest czymś zrozumiałym, lecz czy mogą zaprzeczyć istnieniu duszy nawet gdy w jej istnienie nie wierzą? Przecież dusza uchodzi z ciała w chwili śmierci i pozostawia ciało już nic nie warte, bo za kilkanaście godzin zacznie ono ulegać rozkładowi. A dusza biegnie dalej, bo jest nieśmiertelna i jest jeszcze bardziej żywa i świadoma niż za życia, jak twierdzą osoby, które w przeszłości znalazły się na pograniczu śmierci. 

Pan Jezus, o czym możemy czytać w Słowie Bożym zawartym w Ewangelii Świętej nieustannie wskazuje nam to, że trzeba dbać o swoje zdrowi i dobrostan psychiczny i duchowy. Ileż to przykładów jest w Ewangelii Świętej ukazujących to, jak Pan Jezus leczył wszelkie ludzkie choroby i wszelkie słabości. Leczył chorych, uzdrawiał paralityków, otwierał oczy niewidomym, wypędzał złe duchy z opętanych. Dbał także o fizyczność swoich Apostołów nawet po Zmartwychwstaniu przygotowując im na brzegu morza posiłek składający się z ryb i chleba. A czy Pan Jezus nauczając nie nakarmił na pustyni ogromnego tłumu, który szedł za Nim słuchając Jego nauk. Z kilku rybek i kilku chlebków nakarmione zostały tysiące ludzi i zebrano jeszcze wiele koszy ułomków, aby nic się nie zmarnowało ze Stołu Pańskiego. Pan Jezus dbając o fizyczność swoich uczniów odsyłał ich na spoczynek mówiąc „Idźcie i odpocznijcie nieco”. Jezus Chrystus ukazuje nam także, jak należy dbać o swoją duchowość i jak ona jest ważna dla człowieka. A jak duchowość to i Modlitwa. Ileż to razy czytamy w Piśmie Świętym jak Pan Jezus oddalał się od uczniów i tłumów ludzi w miejsce pustynne na Modlitwę. 

Znaczenie Modlitwy

Modlitwa jest rozmową z Panem Bogiem. Aby była wydajna musi być szczera, prosta, ufna i pełna miłości do Boga Ojca. Modlitwa z Naszym Stwórcą powinna wyglądać, jak rozmowa dziecka z Ojcem, czyli prowadzona bez lęku ale z wielkim szacunkiem, powinna być pełna próśb ale i podziękowań. Lecz jeżeli chodzi o prośby, to ostatecznie podporządkowująca się Woli Ojca i decyzjom Ojca, który wie najlepiej, co jest dla człowieka najważniejsze i najlepsze.

Pan Jezus Modlił się do Swojego Ojca w niebie w ciągu całego swojego życia. Modlił się będąc dzieckiem, jak i osobą dorosłą. Modlił się w chwilach radosnych, jak i w chwilach tragicznych, jak było przed ukrzyżowaniem prosząc Boga Ojca o to „Aby oddalił od Niego ten kielich. Jednak niech dzieje się nie Jego wola, lecz wola Boga Ojca”. I tu nauka dla nas zwykłych i jakże słabych ludzi, abyśmy w chwilach trudnych, w chwilach tragicznych Modlili się do Pan Boga o Łaskę, lecz ostatecznie pozostawiali wszystko w Jego rękach. Tak czyniło wielu, którzy w sposób cudowny ozdrowieli, albo też zostali zabrani do Domu Ojca.

Oni wszyscy modlili się podobnymi słowami, jak na przykład świętej pamięci ksiądz Jan Adam Kaczkowski, który znany był z powiedzenia „żyć na pełnej petardzie”, oczywiście mimo wszystko, bo sam zmagał się z wielkim cierpieniem. Ksiądz Kaczkowski to polski ksiądz katolicki, doktor nauk teologicznych, bioetyk, organizator i dyrektor Puckiego Hospicjum pw. św. Ojca Pio. Ksiądz Kaczkowski przeżył tylko 39 lat i zabrał mu życie glejak. Ksiądz w udzielonym wywiadzie mówił „Chciałbym żyć, leczę się i robię wszystko aby wyzdrowieć, lecz ostateczną decyzję pozostawiam w rękach Pana Boga”.